Rozdział XVIII

Ola obudziła się. Spojrzała na zegarek i mocno się zdziwiła. Była dziewiąta piętnaście. Ola szybko wstała, ubrała się, po czym udała się do jadalni. To co tam zobaczyła, zaskoczyło ją jeszcze bardziej niż godzina. Na stole stał wielki bukiet czerwonych róż, dziewczyna powąchała je i uśmiechnęła się do siebie przegryzając dolną wargę. Na stole także stało śniadanie dla niej. Na talerzu leżała karteczka, a napisane było na niej:

„Tak słodko spałaś, że aż żal było mi Cię budzić, więc przyszykowałem specjalnie dla Ciebie śniadanie, mam nadzieję, że będzie smakować. A gdy wrócę z treningu, mam dla Ciebie niespodziankę, pojedziemy w pewne miejsce.

                                                                            Życzę smacznego.

                                                                                                   Wojtek”

Ola przeczytawszy te słowa uśmiechnęła się szeroko i pokręciła głową, po czym usiadła do stołu i zaczęła jeść przyszykowane przez Szczęsnego śniadanie. Posmarowała swojego tosta dżemem i zaczęła go ze smakiem chrupać.

Gdy skończyła jeść swoje śniadanie, posprzątała, po czym usiadła na kanapie i włączyła telewizję, skakała po kanałach szukając czegoś interesującego. Jedyne co było ciekawe w telewizji to jakiś program muzyczny, na którym leciała właśnie piosenka Bruno Marsa.  

Po chwili usłyszała, że ktoś puka, zdziwiona tym, kto to może być, wyłączyła telewizor, udała się do drzwi i je otworzyła. Totalny szok przeżyła, gdy zobaczyła, kto w nich stoi, a była to we własnej osobie Sandra. Olę totalnie zamurowało.

-Liczyłam, że ktoś inny otworzy mi drzwi- powiedziała Sandra, po czym weszła do środka.

-Też się cieszę, że Cię widzę- powiedziała sarkastycznie Ola, po czym zamknęła drzwi i udała się do salonu, w którym panna Dziwiszek rozgościła się, jakby co najmniej była u siebie.- Mogę wiedzieć, co Cię tu sprowadza ?- spytała z udawaną uprzejmością Aleksandra.

Sandra zaśmiała się cicho, po czym spojrzała na Olę.

-Przyszłam porozmawiać z Wojtkiem, ale jak widzę, nie ma go jeszcze, więc zaczekam- powiedziała, po czym wyszczerzyła się w uśmiechu.

Aleksandra powoli zaczynała wychodzić z siebie, miała nadzieję, że Szczęsny za niedługo wróci i coś zrobi, bo ona miała wielką ochotę udusić nieproszonego gościa.

Sandra zaczęła rozglądać się po domu, po czym gwałtownie wstała z kanapy i udała się do kuchni, Ola nie ufała jej, więc podążała za nią jak cień. Dziewczyna zatrzymała się w kuchni przy stole i wąchała czerwone róże Oli uśmiechając się do nich.

-Oj, aż przypomniały mi się stare dobre czasy- powiedziała uśmiechając się słodko do Oli.

Od tej słodyczy, aż Aleksandrę zemdliło.

-Te wszystkie śniadanka, kwiatki, prezenty, gdy tak sobie teraz o tym myślę, to wiem do czego warto wrócić.- powiedziała idąc w stronę lodówki.

Sandra wyciągnęła z niej sok, po czym nalała sobie do szklanki i upiła spory łyk.

Olą aż szarpało od środka. Teraz miała ochotę rozerwać Sandrę na strzępy. Wzięła kilka głębokich wdechów i patrzyła na dziewczynę, która rozkoszowała się smakiem soku pomarańczowego. Pazerność na pieniądze- tak teraz właśnie wyszła na jaw. Nie zależało Sandrze na Wojtku, tylko na jego kasie, drogich prezentach i innych takich.

-Wiesz, jeśli myślisz, że Wojtek wróci do Ciebie to się grubo mylisz. Jesteś zachłanna. Lecisz na jego kasę. On to wie i drugi raz nie wpakuje się w to samo bagno co kiedyś. – powiedziała Ola powoli wychodząc z siebie.

Miała już jej dość. Pragnęła powiedzieć jej coś, co sprawiłoby, że wyszła by z domu z płaczem, albo zrobić coś co sprawiłoby, że sama nie wyszła by stąd i ktoś, zapewne sanitariusze, albo zakład pogrzebowy, pomógł by jej wyjść.

Sandra w odpowiedzi zaśmiała się tylko, po czym odstawiła szklankę i podeszła bliżej Oli.

-Znasz takie powiedzenie „Stara miłość nie rdzewieje” ? Jeśli tak to wiedz jedno. Ja nie spocznę, póki Wojtek nie będzie mój. Jeśli myślisz, że już wygrałaś, to jesteś w błędzie. Ktoś przegra tą wojnę, ale nie będę to na pewno ja.- powiedziała pewna siebie Sandra.

W tej chwili do domu wszedł Szczęsny i od razu udał się do kuchni. Gdy zobaczył Sandrę mocno się zdziwił.

-Co tutaj się dzieje ?- spytał mocno zdziwiony.

Ola odwróciła się w jego stronę i stanęła koło niego, po czym odpowiedziała:

-Nic. Sandra właśnie wychodzi prawda ?- spytała Ola patrząc z udawanym uśmiechem na dziewczynę.

Sandra uśmiechnęła się do nich, po czym odpowiedziała.

-Tak. Do zobaczenia- odpowiedziała, po czym wyszła z kuchni, a Ola podążyła za nią.

Gdy znalazły się przy drzwiach Sandra powiedziała.

-Pamiętaj o tym, co Ci powiedziałam, albo lepiej. Najlepiej poddaj się od razu. Oszczędzisz sobie nerwów.- po tych słowach na jej twarzy zagościł cwany uśmieszek.

-Nigdy- powiedziała Ola, po czym zamknęła Sandrze drzwi przed nosem i udała się do salonu, w którym stał zdezorientowany Wojtek.

 -Czego ona znowu chciała ?- spytał

Ola uśmiechnęła się blado.

-Tego co zawsze.- odpowiedziała, po czym usiadła na kanapie i schowała twarz w dłoniach.

Wojtek usiadł koło Oli, po czym pogłaskał ją po plecach.

-Nie przejmuj się tym, co gada. Olej to. Nigdy nie będzie mieć tego, czego chce, nigdy.- zapewnił ją Szczęsny.

Ola podniosła wzrok, po czym przytuliła się do chłopaka, który był mile zaskoczony tym posunięciem.

Aleksandra po prostu potrzebowała jego bliskości. Potrzebowała tego, musiała się do niego przytulić.

-Mieliśmy gdzieś jechać, prawda ?- zmieniła temat Ola.

-No tak.- odpowiedział Wojtek

-No to na co czekamy, jedźmy- powiedziała Ola, po czym odsunęła się od chłopaka i wstała z kanapy.

Szczęsny szybko wstał z kanapy, po czym chwycił Olę za rękę i odwrócił ją w swoją stronę, przyciągając bliżej do siebie. Odgarnął włosy z jej czoła, po czym uśmiechnął się do Oli. Dziewczyna była lekko zaskoczona, ale także odwzajemniła gest chłopaka, po czym się do niego przytuliła. Czuła się przy nim bezpiecznie i dobrze.

-No to jedźmy- powiedział Szczęsny, po czym razem z Olą udali się do wyjścia. 

*******

Witam.

Oto rozdział. 

Jak zwykle pozostawiam go Wam do oceny :)

Następny we środę, gdyż muszę wiele spraw do ogarnięcia.

Pozdrawiam :)